De mijnen in het stadje Potosi!

Vanaf Sucre is het ongeveer drie uurtjes rijden naar Potosi, prima! ’s Avonds rond half 11 kwam ik bij het, veel te koude, hostel aan. De volgende dag ben ik op zoek gegaan naar een Travel Agency, want, ik wilde graag de mijnen bezoeken! Naast dat ik prijzen heb opgevraagd bij anderen, ben ik een beetje rond gaan lopen in het stadje. En ja, ik raakte hier (weer) verdwaald. In Zuid-Amerika lijkt het soms onmogelijk om zelfstandig de weg terug te vinden (ondanks dat je een kaart hebt), omdat straatnamen bijna nergens worden aangegeven.

Op aanraden heb ik die middag de Santa Teresa kerk bezocht. Het was een mooi(e) kerk/museum maar de rondleiding duurde meer dan twee uur! Beetje te lang.

De volgende dag was het dan tijd om de mijnen te bezoeken! Spannend. Als eerste gingen we langs een mijnersmarkt.

Onze ‘Engelse’ gids. Wordt vaak ‘Spenglish/Spanglish’ genoemd omdat ze op een Spaansachtige manier Engels spreken. De gidsen zijn zelf ook mijnwerkers geweest.

De ‘presents’ die we aan de mijnwerkers hebben gegeven: Cola, Cocaleaves en schrijfpapier voor de kinderen.

Daarna was het tijd om passende kleding aan te trekken!

Met de gidsen, haha. En de berg.

Ik mocht als eerste mijn ‘presents’ aan een paar mijnwerkers bij de fabriek geven.

Na een kijkje in de fabriek gingen we verder naar de mijn! Dit is de ingang.

Lang zijn heeft zeker niet zijn voordelen in Zuid-Amerika. Het was aardig vermoeiend om helemaal krom te lopen. We bezochten verschillende mijnwerkers. Eén daarvan was nog maar 24 en werkte al 12 (!) jaar in de mijn. Niet te geloven. Ook moesten we door smalle gangetjes kruipen. Ik heb echt ervaren hoe het is om in de mijn te zijn (laat staan hoe het is om daar te werken). Het is er grotendeels warm en vooral stoffig. Gelukkig hadden we mondkapjes bij ons.

De ‘god’ van de mijnen. We moesten allemaal twee slokjes van pure (!) alcohol nemen. De mijnwerkers komen naar hun god om giften te brengen en te ‘vragen’ om veel mineralen.

Rond half één waren we weer terug op plaats van bestemming. Natuurlijk is het niet leuk om de omstandigheden van deze werkers te zien, toch vond ik het een ‘leuke’ ervaring! Na het bezoeken van de mijnen ben ik verder gegaan naar Uyuni! In de volgende blogpost lees je hier meer over.

Zoals je hebt gemerkt schrijf ik voor een ‘reiziger’ veel! Maar ik schrijf graag. Daarnaast is het ook een manier voor mezelf om alles vast te leggen, te uiten en te ‘verwerken’. Zoveel indrukken! Ik hoop dat jullie het ook leuk vinden.

 Liefsxxx